Ik ken een jongen. 13 jaar. Net begonnen in de brugklas. Hij heeft dyslectie, voor wat het waard is. Misschien is het wel gewoon een leestrauma.
Hij is vol goede moed begonnen op zijn nieuwe school. Nadat hij zich op zijn tandvlees door de basisschool heeft geworsteld. Door alle boekverslagen, spreekbeurten, talige rekendingen, talige verkeersdingen, talige geschiedenisdingen en talige taaldingen. Vergis je niet, deze jongen is superslim. Hij kan dingen repareren, maken, bedenken die de meeste kinderen van zijn leeftijd niet kunnen. Maar hij is niet slim zoals wij ‘slim’ definiëren.
Als in: goed kunnen lezen en op die manier informatie tot je nemen. En dan weer opschrijven wat je weet. Alsof dat slim is…
De hele basisschooltijd had hij onvoldoendes. Rode citobalken. Juffen die mopperden (op een paar na: die wisten, door naar hem te luisteren, heus een snaar bij hem te raken). En het was ook niet dat school alleen maar stom was. Want hij is super sociaal. Hij heeft veel vrienden en in gym is hij een ster.
Maar school is zeg maar wel een ding voor hem. En geen positief ding. Huiswerk is hel. En alles wat met lezen te maken heeft ook. En een planning maken op papier (In zo’n Plenda, waarvan scholen tegenwoordig opeens bedacht hebben dat dat handig is. Oh, en ze gaan er voor het gemak ook vanuit dat kinderen het uit zichzelf wel snappen) is te ingewikkeld en daar is hij dus mee gestopt. En er is ook iets met I- of E-uren. Waar je extra hulp kunt krijgen ofzo. En waar je je dan zelf voor moet inschrijven. Net of dat lukt.
Hij begon vol goede moed aan de brugklas. In de hoop dat hij meer met zijn handen mocht. En een beetje hulp zou krijgen bij dat wat ie ingewikkeld vond. Maar de praktijk leert dat school meer van hetzelfde is. Verplicht boeken lezen, veel schrijven en weinig doen. En weinig hulp en vertrouwen trouwens.
Hoe denk je dat het met deze jongen is? Hoe denk je dat het met zijn motivatie zit? En met zijn zelfvertrouwen? Hoe denk je dat hij de komende vier jaar door gaat komen? Vleugje puberteit erbij en hij kan zomaar het bijltje erbij neergooien. En is dat dan zijn schuld? Is hij dan weer zo’n lastige gast die niet te motiveren is? Of hebben we met zijn allen zo’n achterlijk systeem opgetuigd dat we kinderen dit aan doen?
Eigenlijk zeggen we tegen ze: je mag best doen wat je leuk vindt en waar je goed in bent, maar eerst gaan we je 8 tot 10 jaar kwellen. Niet zeuren. Zo is het nou eenmaal. Welke partij zet dit de komende verkiezingen hoog op de agenda? Wie neemt hier zijn verantwoordelijkheid? Soms voel ik me, met een boel anderen hoor, echt een beetje een roepende in de woestijn.
Wat nou als we onderwijs meer maken dan taal en rekenen (dat lijkt echt het enige dat nog belangrijk is, gezien ook de inhoud van de vernieuwde doorstroomtoets)? Wat als we kinderen op hun eigen manier laten leren? Binnen, buiten, op hun kop.
Dat ze gewoon daar mogen beginnen waar hun interesse ligt. Denk je dat deze jongen niet wil lezen? Als hij moet uitzoeken hoe de huppeldepup-slang aan de waterpomp bevestigd moet worden? Denk je niet dat hij dan leert meten? Of zich afvraagt hoe je een diameter berekent? Ofzo? En denk je niet dat deze jongeren met een stuk meer plezier naar school gaat als hij ook ergens in de beste van de klas kan zijn? En bijvoorbeeld de helft van zijn schooldag ‘leuk’ is, in plaats van dat duffe gezit in een rijtje, starend naar een digiboard waar hij op voorhand al errors van krijgt. Ik denk dat ie dan af en toe een boek misschien wel voor lief neemt. Omdat het zo nodig moet…
Comments