Ik kom graag op scholen. Er zijn zoveel verschillende en overal is het anders. En ja, ik heb een liefde voor scholen die het anders doen. Er zijn gelukkig (vind ik) steeds meer plekken in Nederland waar op een andere manier onderwijs wordt gegeven. Waar leerlingen gezien worden als mens en waar ze intrinsiek gemotiveerd mogen werken aan hun eigen leerproces. Waar niet het resultaat centraal staat, maar het proces. Daar schrijf ik graag over, om anderen te inspireren. Want het is niet ‘des onderwijs’ om jezelf op de borst te kloppen, dus dat moeten anderen dan soms doen…;-)
Ik was vorige op een school ( op Nimeto in Utrecht, op uitnodiging van Alfred Buunk met wie ik op LinkedIn (natuurlijk!) in contact kwam). Wat een fijne en mooie school.
Op Nimeto hebben ze een op Agora gebaseerd Mbo, het eerste in Nederland. Daar kwam ik voor. Daarover straks meer. Eerst mijn algemene indruk. Want ze zijn vooral een ‘gewone’ creatieve MBO vakschool.
Wat een fijn, open en licht gebouw. Een gebouw en inrichting doen zoveel!!
Ik kwam binnen, werd hartelijk ontvangen door de mevrouw achter de balie, mocht koffie pakken in een leenbeker, (die ik “écht weer terug moest geven”) en liep op mijn gemakje rond door de mooie aula. In het restaurant (het heet dus ook geen ‘kantine’) stonden medewerkers en studenten keihard mee te zingen terwijl ze dingen aan het maken waren.
Leerlingen keuvelden wat met elkaar, pakten koffie en thee. Dat mocht dus gewoon, uit dezelfde automaat als waar ik mijn koffie uithaalde. En je denkt misschien: ‘hoezo is dat belangrijk?’ Nou, dat geeft een niet normaal ander gevoel. Van gelijkwaardigheid ofzo. En gezamenlijkheid. Zo van: we doen het hier samen, want we drinken ook dezelfde koffie. Beetje vaag misschien, maar het maakte echt een wereld van verschil.
De directeur Henk Vermeulen zat er gewoon aan een tafel te werken en kwam even gedag zeggen. Niks dichte deuren. Er zijn supervette ‘maakplaatsen’ waar jongeren in allerlei zitjes en aan allerlei tafels aan de slag zijn. En waar docenten rondlopen, of aan hun eigen tafel zitten te werken. Gewoon relaxt.
Oké en dan de bijzondere hoek. Waar ze ‘op Agora gebaseerd onderwijs’ geven. Waar ik voor kwam en waar ze het dus anders doen. Waar leerlingen zelf hun route kiezen. Waar ze om 10 uur starten (want: ‘onderzoek toont aan dat eerder starten eigenlijk geen zin heeft’). Waar leerlingen zelf bepalen wat ze leren en in welke volgorde. Begeleid door experts en coaches.
Waar een student opeens een dagstart mag doen, omdat de student die hem eigenlijk zou doen, vertraging heeft met de trein. En waar die student dat dan gewoon doet. En het applaus in ontvangst neemt alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Terwijl achteraf blijkt dat het zijn eerste dagstart was en hij het eigenlijk heel spannend vond.
Waar studenten elkaar helpen, met elkaar mee denken. Waar ze gestimuleerd worden om elkaar ingewikkelde printers en animatieprogramma's uit te leggen. Waar aandacht is voor dat het leven van een student soms f*&cking lastig is. En daar hebben ze het dan over met elkaar.
En ook waar het vaak een strijd is met ‘regulier’. Want anders is niet per sé beter, vindt men (soms misschien wel terecht). Waar het praktisch zoeken is. Met roosters, met mensen, met Fte’s. Het systeem is best hardnekkig.
Dat vraagt iets van mensen. Van hun bevlogenheid. Van hun vertrouwen en de overtuiging dat het écht anders moet in het onderwijs. Van hun bereidheid tot kwetsbaar zijn en het niet te weten. Ik was er twee uurtjes. En ik ging er helemaal opgeladen weg. Het liefst ga ik er een dag in de week werken. Ik heb weer even gezien hoe #onderwijsvoorhethart er in mijn ogen uitziet.
Comments