Ode aan een doorzetter

*Dit blog komt uit 2020. Toen we H3Lab nog met zijn drieën runden.*

Ruim een jaar geleden kwam je bij ons binnen. Onze eerste niet-Aventus jongere. Je liep vast op je middelbare school en ze hadden je teruggetrokken voor het eindexamen. ‘Of wij iets met je konden?’

Wij, die toen nog dachten dat we met iedereen ‘iets konden’, heetten je van harte welkom. In een groep met allemaal jongeren van Aventus. Meestal iets ouder, dus het was een beetje zoeken voor je. In het begin vond je het maar niks. Je kwam vaak niet, of te laat. Liet duidelijk blijken dat je ‘moest’ en zeker niet vrijwillig bij ons kwam.

Wij lieten je. Waren blij als je er was (want je zorgde altijd voor een goeie, vrolijke sfeer) en probeerden je iedere keer weer te betrekken en aangehaakt te krijgen c.q. te houden. 

Stapje voor stapje werd je commitment groter. Je kwam vaker, deed mee. Met alles. Ook al lukte het amper om je aandacht erbij te houden met je drukke hoofd; je deed het.

En ineens had je je ingeschreven voor een vervolgopleiding. Iets met Dienstverlening op de Entreeopleiding van Aventus. Doel behaald. Eigenlijk konden we toen stoppen.

Omdat je inmiddels je plek binnen H3 (zoals jullie ons allemaal noemen) wel gevonden had en er toch nog wat vrees was rondom jouw concentratie en het volhouden van je opleiding, is het traject bij ons verlengd. Je fladderde je opleiding door. Met supergoede begeleiding van een hele lieve mentor. Dat vertelde jij hem ook regelmatig. In een half jaar tijd behaalde jij je diploma, met de meest fantastische resultaten. Ondertussen werkte je bij ons aan het maken van planningen, het omgaan met tegenslagen, het aangeven van grenzen, het kiezen voor jezelf. We hoefde maar iets aan te reiken en jij deed het. En regelde je een baantje, was je bezig met het kiezen van een vervolgopleiding. Het enige dat wij deze was af en toe je vragen beantwoorden en je vertellen dat je goed bezig was. 

Het kiezen van een vervolgopleiding werd een ding. Je belandde middenin de ellende van de bureaucratie en de regels die scholen hebben opgetuigd. Je wilde door en in februari starten. Door allerlei procedures, ellende en chaos op de diverse scholen die je (zelf!) benaderde, ging dat niet door. Bovendien wilde je niet op niveau 2 starten, maar op niveau 4, omdat wij jou vertelden dat we dachten dat je dat kon EN omdat je dat inmiddels zelf ook geloofde. Je bleef zoeken en proberen en wij zochten mee. Ondertussen bleef je komen bij H3, verraste je ons met bloemen, net op een moment dat wij bezig waren met een ochtend voor mensen uit het netwerk. Het leek een ingestudeerde act, maar het was echt spontaan. Je ging met ons mee naar bijeenkomsten, hielp ons H3Lab pitchen en werd gevraagd om mee te denken over hoe het onderwijs beter kon. Je stuurde ons updates, berichtjes om ons te bedanken, had aandacht voor ons en vroeg ook regelmatig hoe het met ons ging. We zijn echt een beetje van je gaan houden.

Er waren weken dat we nauwelijks contact hadden. Wij hebben de afgelopen maanden een aantal keren gevreesd dat je het op zou geven. En iedere keer kwam je weer bij ons terug. Met ‘ik heb meneer… van… gemaild, maar ik hoor niks. Wat moet ik nou doen?’ Of ‘ik probeer … steeds te bellen, willen jullie helpen. Misschien dat ze wel naar jullie luistert.’

Al met al werden het maanden van wachten, mailen, nog eens proberen. Die school. Nee, toch een andere school. Maar die school doet een capaciteitentest. Dan dat maar proberen. Menigeen had het al lang opgegeven. Wij hebben de afgelopen maanden regelmatig tegen elkaar gezegd: “Als het systeem zo in elkaar zit, is het toch ook niet gek dat jongeren uitvallen. Het is niet te doen!!”

Jij gaf niet op. Uiteindelijk haalde je de test met vlag en wimpel en hebben we vandaag samen gehuild omdat je bent toegelaten op niveau 4, op de opleiding die je het allerliefst wilde. En dat is je alleen en niet anders dan dat, gelukt door jouw doorzettingsvermogen. Doordat je niet opgaf. Bleef proberen, soms tegen beter weten in. Doordat je in gesprekken je eigen zelf was, doordat je lieve mailtjes stuurde aan de mensen met wie je in gesprek ging. Niet om te slijmen, maar gewoon, omdat je zo in elkaar zit.

En wij weten 1 ding: het gaat je lukken. Wij zijn zo trots op onze doorzetter. Je bent een voorbeeld voor velen. En we denken dat je in de toekomst heel veel mensen gaat inspireren. Bij ons is je dat in ieder geval gelukt.