*Dit blog is van april 2024*
Afgelopen zaterdag had ik een reünie van mijn middelbare school; het Baudartius College . En het was geweldig!
Ik had me al bijna een jaar geleden helemaal enthousiast aangemeld en naarmate het dichterbij kwam, vond ik het steeds spannender worden. “Is het wel leuk?” “Hebben we wel wat te bespreken met elkaar?” “Herken ik ze nog wel?”
Nou, dat viel dus reuze mee. We hadden elkaar bijna allemaal ongeveer 25 jaar niet gezien en iedereen was nog precies hetzelfde. We haalden herinneringen op en het was echt heel grappig om te merken wat een verschillende herinneringen mensen hebben. Volgens sommigen was ik ‘the leader of the gang’, terwijl ik er voor mijn gevoel een beetje bij bungelde. Iemand herinnerde zich nog de B2-map die we moesten maken voor Nederlands en de veel te ingewikkelde feedback die we daarop kregen van de docent. Reizen naar Roemenië en Berlijn, feestjes, docenten die ons uit de kroeg kwamen halen, al die keren dat we eruit gestuurd werden en rookten in ‘Het Keldertje’. Iemand herinnerde zich nog dat ik tijdens het fietsen nog even voor de laatste keer de stof doorkeek, met mijn boek op het stuur.
Kortom: vooral veel fijne en warme herinneringen.
Toen ik daar zo aan de klets was met iedereen, realiseerde ik me hoe dierbaar die middelbare schooltijd me eigenlijk was. Terwijl ik ook echt heb gezocht, gedoe heb gehad met vriendinnen, terwijl er bij mijn weten nooit bewust iets aan groepsvorming is gedaan. We kenden elkaar gewoon echt goed (we waren zaterdag ook echt binnen no-time terug in de tijd, zelfs sommige non-verbale maniertjes van mensen waren nog precies hetzelfde). Uren en uren brachten we met elkaar door. In de klas, in de pauze, in de kroeg, op de reizen en tripjes die we maakten.
Precies dát gun ik (en wij met H3lab Onderwijs) alle jonge mensen van nu ook. En daar hebben ze echt wel een beetje hulp bij nodig. Want wij komen het in klassen echt veel tegen dat kinderen al twee jaar bij elkaar zitten en nog steeds elkaars naam niet weten. Reizen zijn minder geworden en in de pauze zitten kinderen toch nog veel op hun telefoon (en oké, de kroeg en Het Keldertje zijn er niet meer en samen eruit gestuurd worden, is tegenwoordig een stuk minder leuk). Er is veel meer gedoe en minder plezier.
Dus moeten wij grote mensen ze helpen. Door na te denken over hoe hun schooltijd behalve leerzaam en nuttig ook fijn kan zijn. Door daar met leerlingen over in gesprek te gaan. Door met elkaar omgangsvormen te bepalen, in plaats van schoolregels op een banner of de muur. Door een mini-samenleving te creëren, in plaats van een lessenfabriek. Door het niet ‘maar te laten gebeuren’, maar het actief te beïnvloeden. Zodat al die jonge gasten van nu over 25 jaar ook een geweldige reünie hebben.
Comments