*Dit blog komt uit oktober 2023*
Ik was dinsdagavond op de ouderavond van de Vrijeschool Zutphen VO. Mijn dochter zit daar in de tiende klas. Dat is de vierde, in ‘normale’ termen. ;-)
Op de Vrije School doen ze dingen best heel anders dan op reguliere scholen. Ik ben helemaal niet antroposofisch geschoold of opgevoed, dus ik maak het allemaal voor het eerst mee. Sommige dingen vind ik een beetje gek, maar over het algemeen vind ik het mooi en bijzonder wat er gebeurt. En zie ik wat het (positieve) effect ervan is op mijn dochter.
Dit stukje is geen pleidooi dat alle scholen maar Vrije Scholen moeten gaan worden, of dat Vrije School onderwijs de enige juiste keus is. Ik wil mijn ervaring delen om anderen wellicht te inspireren. Want op de Vrije School doen ze dingen die in het regulier onderwijs ook heel goed zouden kunnen en passen.
Bijvoorbeeld dus de ouderavond. Hij werd gestart door de jaarlaagcoördinator (of zoiets, elke school heeft er weer een andere term voor). Deze avond was extra bijzonder, want afgelopen weekend heeft een meisje uit de negende klas zelfmoord gepleegd. Ontzettend heftig en daar werd dus ook met ons bij stilgestaan. Dat om te beginnen was al heel mooi. De boodschap ‘we zijn een gemeenschap, verdriet dragen we met zijn allen en u bent ook onderdeel van de gemeenschap’ was heel duidelijk. En voelbaar. We droegen het daar met zijn allen, voor zover je dat kunt zeggen.
Daarna heeft de coördinator het een en ander verteld over hoe het jaar eruit gaat zien en waarvoor we bij wie terecht kunnen. En toen gingen we zingen. Vierstemmig. Oké, dat hoeft niet in het regulier onderwijs. Want het was heel moeilijk en duurde best lang. Maar op de Vrije School past het. Helemaal omdat het verhaal over de ontwikkeling van kinderen heel mooi verteld kon worden aan de hand van de koorlessen (die iedereen op de Vrije School gedurende de hele schoolperiode krijgt).
Toen gingen we met de mentor in gesprek. Normaal gesproken houden kinderen de hele periode dezelfde mentor. Bij ons heeft er een wisseling plaatsgevonden. De nieuwe mentor stelde zich uitgebreid voor. Niet alleen als docent, maar ook als mens. Hij vertelde over zijn struggles als ouder, checkte bij ons hoe wij erin zaten. Hij heeft verteld over zijn plannen met de klas, over waar hij over twijfelde. We hebben afspraken gemaakt over hoe we dit jaar (als driehoek) willen vormgeven. Hij heeft een aantal ouders als klankbordgroepje gevraagd om af en toe te kunnen sparren. Hij heeft met ons een weekplanner ingevuld, zoals hij dat ook met de kinderen doet. Echt fantastisch. In het onderwijs gaat het natuurlijk vaak over de relatie. Met leerlingen. Maar de relatie met ouders is net zo belangrijk.
Pas dan slaan driehoeksgesprek bijvoorbeeld ook echt ergens op. Anders is het een soort gekunsteld trucje. Ik ben er echt heilig van overtuigd dat je, als je aan het begin van het jaar anderhalf uur (langer was het niet!) investeert in het bouwen van een relatie met ouders (en ook de ouders onderling trouwens), dat je daar de rest van het jaar profijt van hebt. Dáár begint die driehoek. En dat is anders dan een lezing in de aula en een PowerPoint met telefoonnummers die je kunt bellen. En twee 10-minutengesprekken (al dan niet in een driehoek) per jaar. Met ieder jaar een nieuw mens waar je je kind aan toevertrouwt.
Relatie is belangrijk. Ook met ouders.
Comments