We werken binnen H3Lab nu ruim 2 jaar met jongeren. Dat gaat niet zonder horten of stoten. En soms vragen we ons echt af of we er wel mee door moeten gaan. Of we ons niet gewoon alleen op volwassenen moeten richten. Die wel willen. Die zelf komen. Die zelf betalen.
Vandaag hadden we weer zo’n ochtend. Dat we tegen elkaar zeiden: ‘zullen we maar stoppen met de jongeren?’ Dat geleur, en dat gesleep. Het is moeilijk, om hen in beweging te krijgen, om voldoende financiering te krijgen, om de omgeving mee te krijgen. Bij tijd en wijlen valt het ons zwaar.
En tegelijk vinden de jongeren het bij ons heel fijn. En vinden wij het met hen ook heel vaak wel heel fijn. En we weten dat we waarde kunnen toevoegen.
Eens in de zoveel tijd overvalt ons deze frustratie en staan we weer voor dit dilemma. En we weten inmiddels dat er dan vaak iets heel moois in het verschiet ligt, waardoor we het ineens weer allemaal heel zeker weten.
Zo ook vandaag. We werken met een groep jongeren die eigenlijk grotendeels al ‘klaar’ is bij ons. Maar door de Corona-tijd hebben we besloten om met ze door te werken tot eind juni. We hebben hen wel echt om hun commitment gevraagd. Om die laatste weken echte stappen te zetten. De groep die er nu is, wil dat.
Vandaag was het thema OVERTUIGINGEN. En dan vooral het breken met oude overtuigingen, ‘die eigenlijk alleen maar in de weg zitten’.
De vorm die we daarvoor kiezen, is heel krachtig. We geven de jongeren om de beurt de ruimte om 3 impactvolle gebeurtenissen uit hun verleden te omschrijven. En de overtuiging die ze daaraan gekoppeld hebben. Iedereen ging er volle bak voor vandaag. We hebben de meest heftige verhalen gehoord. Veel ellende op de basisschool, eenzaamheid, suïcide van vrienden, overlijden van familieleden, een vreselijke thuissituatie, aanranding. En dan gaan jongeren dus tegen zichzelf zeggen:
“Ik ben het niet waard om vrienden te hebben”
“Het is mijn schuld dat … dood is”
“Ik mag anderen niet belasten met mijn verdriet”
“Ik ben te dom/dik/lelijk om te leven.”
“Ik mag niet voelen, want dan voel ik mijn pijn, dus ik doe alles met mijn hoofd.”
“Ik kan andere niet vertrouwen.”
“Ik moet het alleen doen.”
“Ik kan beter maar geen vrienden meer proberen te maken, want het lukt toch niet.”
Enzovoort.
Als iemand zichzelf dit dag in, dag uit vertelt, dan is het niet zo gek dat school misschien niet prioriteit nummer 1 is. Als iemand dit altijd met zich meesleept, is het best lastig kiezen en volhouden. Dan gaat het echt niet over de vraag: welke opleiding zal ik gaan doen? Hoe zorg ik ervoor dat ik na de zomer wel naar school ga? Deze jongeren zijn niet gebaat bij een beroepskeuzetest. Of loopbaangesprekken. Deze jongeren hebben iemand nodig die hen ziet. Die hen hoort. Helemaal, met alle shit die ze met zich meedragen. En dat kost tijd. En moeite. Maar het levert zoveel op.
De jongeren vanmiddag waren zo open. En zo kwetsbaar. Moet je je voorstellen dat je dit soort dingen meemaakt. Zonder moeite noemden ze allemaal drie heftige gebeurtenissen.
We stonden met tranen in onze ogen. En tegelijk hebben ze dan zoveel steun aan elkaar. En is het zo mooi dat die verhalen er gewoon kunnen zijn. Zonder dat ze gefixt hoeven worden. Gewoon, dat er even aandacht voor is. En die jongeren onderling doen dat zo goed.
Wij helpen jongeren te breken met deze overtuigingen. Letterlijk. Door ze op te schrijven op een canvas lijstje en hen er dan doorheen te laten slaan. Dat vinden ze heerlijk.
En natuurlijk is dat geen oplossing voor alles. En ze krijgen het vast nog zwaar. Maar ze gaan wel zien dat het niet de gebeurtenissen uit hun verleden zijn die hen in de weg zitten, maar de overtuigingen die ze daaraan gekoppeld hebben. En door dat los te zien, kunnen ze stappen zetten.
Na zo’n middag weten we weer waar we het voor doen. Want dit is zo belangrijk. Dat er naar mensen in hun geheel wordt gekeken. En niet naar die VSV-er, die ADHD-er, of die spijbelaar. Ze hebben allemaal zo’n rugzak vol ellende. Als wij hen kunnen helpen om die rugzak een beetje leger te maken, dan leuren en sleuren we met liefde nog weer even door…
Wil je ook aan de slag met jouw overtuigingen? Loopt het in je leven niet zo lekker? Kun je wel wat hulp, een luisterend oor of een fijne plek gebruiken? Of ken je iemand voor wie dat geldt? Ons back-on-track-programma start in september weer.
Comments